Σάτιρα του εκπαιδευτικού συστήματος (εξισώσεις Β' γυμνασίου) και περί αόρατων δασκάλων

Το βίντεο εκφράζει τα συναισθήματά μου, μετά από την απαξίωση που δέχτηκα στην προσπάθεια να εμφυσύσω την πνοή και τη χαρά της μαθηματικής ανακάλυψης σε άτομα προσκολλημένα στο να βγει η ύλη, ανήμπορα να καταλάβουν ότι αυτή η προσπάθεια είναι αδύνατον να πετύχει σε κλίμα πολέμου και μη αποδοχής. Δεν φταίνε αυτοί όμως, φταίει η κρεατομηχανή του συστήματος, που παράγει είτε σύγχυση της έννοιας της γνώσης, είτε αδιαφορία. Έχω δει τέτοια άτομα να μεταμορφώνονται εντελώς όταν τους προσεγγίσουν κατάλληλα και σταδιακά τα σωστά ερεθίσματα. Και η αναζήτησή μου στρέφεται τώρα στην ανακάληψη των κατάλληλων προσεγγίσεων, ανάλογα την περίπτωση.

  

Οι παρακάτω ταινίες δείχνουν τον τρόμο της κοινωνίας όταν βρίσκεται απέναντι σε αληθινούς δασκάλους, καθώς και την τελική αναγνώριση όταν αυτός επιμείνει, δεν απογοητευτεί, δεν τα παρατήσει:

Summerhill (ένα σχολείο που τα παιδιά πανηγυρίζουν όταν αρχίζουν τα μαθήματα)

Ο κύκλος των χαμένων ποιητών (Dead Poet Society)

Το χαμόγελο της Μόνα Λίζα (Mona Lisa Smile)
Ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται

 

 Όλοι ξέρουμε ότι οι  καθηγητές που παράγει το εκπαιδευτικό σύστημα δεν επαρκούν. Πόσοι όμως ξέρουμε να αναγνωρίζουμε τους αληθινούς δασκάλους, όταν τύχει και βρεθούν στον δρόμο μας; Το ίδιο, αλλά σε ακραίο βαθμό, ισχύει για τους μεγάλους δασκάλους της ανθρωπότητας. Ποιος μας εκπαιδεύει να τους αναγνωρίσουμε; Πως δημιουργήσαμε τα πρότυπα που έχουμε στο μυαλό μας γι' αυτούς και πως ξέρουμε ότι είναι σωστά; Όλοι ξέρουμε ότι η καταδίκη του Σωκράτη ήταν άδικη. Όσα είπε δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτά, αλλά πλέον είναι. Πόσοι όμως, αν εμφανιζόταν πάλι, με άλλη μορφή, και δίδασκε, στην αγορά ή στον δρόμο, νέα παράξενα πράγματα, δεν θα τον ξανακαταδίκαζαν; Πόσοι δεν θα ξανασταύρωναν τον Χρίστο; Πόσοι δεν θα ξαναδάγκωναν τον μικρό πρίγκιπα;

 Αλμαγέστη